HAZRETİ ŞEMS "şemsi tebrizi"

MUSTAFA ÖZDAMAR KIRKKANDİL YAYINEVİ
http://www.kirkkandil.com
Gayb Güneşi Hz. Şems’le tanışmak çok özel bir şanstır. Bu özel şansı en üst seviyede yaşayan tek insan Hz. Mevlânâ’dır.
Büyük insanlık ailesi, insanlığın Pîri Hz. Mevlânâ’yı kısmen de olsa tanımış, ama, Gayb Güneşi Hz. Şems’i yerince ve yeterince tanıyamamıştır.
Hz. Mevlânâ’nın “Divan-ı Kebîr”inde “Şemsullah-ı Tebrizî” (Tebrizli Allah Güneşi) ifâdesiyle selâmladığı Hz. Şems, velâyetin mâşukluk mertebesinin mareşal velîlerindendir. Mâşuklar Āşıkların çooook üstlerinde ve ötelerinde yer alan gayb generalleridir...
Hz. Mevlânâ’nın Hz. Şems’de yaşadığı bu özel şans, Tasavvuf Tarihinde benzerine rastlanmayan bir aşk+şevk+zevk idrâki ve Muhammedî neş’e baharıdır. Büyük insanlık ailesini Hz. Mevlânâ’nın peşinde sürükleyen celâl ve cemâl coşkunluğu bu harika baharın esintileridir.
Biz bu dosyada, bu nâdide bahardan derleyip toparladığımız huzur buhurları sunuyoruz sizlere.
Yâ Selâm!...

HER ŞEYİN BİR VAKTİ SAATİ VAR

Gayb güneşi Hazreti Şems, Konya’da, eskimeyen yıllarını,

çocukluğunu, gençliğini anlatırken şöyle diyordu:

Benim, Tebriz’de Ebubekir adında bir şeyhim vardı. Bütün

velâyetleri ondan aldım, fakat bende, şeyhimin ve kimsenin

görmediği bir şey vardı. O şeyi şimdi Hüdâvendigârım

Mevlânâ gördü!

Çocukluk yıllarımda ben, feleği meleği her şeyi açık seçik

görüyor ve herkesi de kendim gibi sanıyordum. Fakat neticede

bunları herkesin görmediği anlaşıldı. Şeyh Ebubekir; bu

durumu saklamam gerektiğini söylüyor ve beni onları söylemekten

alıkoyuyordu.

Henüz ergenlik çağına girmediğim günlerde bile, aşk deryalarına

bir daldım mı otuz kırk gün hiçbir şey yiyemezdim!

Bendeki bu olağan dışı durumlara bir anlam veremeyen

babam, bir gün:

– Oğlum, dedi, ben senin bu hâlinden hiçbir şey anlayamıyorum!

Nereye varacak bunun sonu? Babam böyle söyleyince;

ona şunu söyledim o zaman:

– Baba dedim; seninle benim babalık ve evlâtlık ilişkilerimiz

neye benziyor biliyor musun? Bir tavuğun altına tavuk

yumurtalarıyla birlikte kaz yumurtaları da koymuşlar. Vakti

gelip de civcivler çıktığı zaman, bunlar hep birlikte analarının

arkasına düşer giderler. Yolda bir göl kenarına rastlarlar. Kaz

yumurtasından çıkan civciv hemen kendini suya atar. Bunu

gören ana tavuk: Vah, eyvah!.. Yavrum boğulacak! Diye cakırdamaya

başlar. Halbuki kaz yumurtasından çıkan yavru neşe

içinde yüzmektedir. İşte seninle benim aramdaki ilişki ve fark

da böyledir.

İşte bu tarihlerden sonra, ne zaman bu tür bir konu gündeme

girse, babam artık eskisi gibi telâşa düşmeden, rahat bir

gönülle:

– Bizim Şemseddin’e bu hâller, taat ve riyâzat sebebiyle

değil, tââââ ezelden verilmiştir!. Derdi.

Cenâb-ı Hakka: Beni kendi kubbelerinin altında gizli olan

has dostlarının içine kat ve onlarla arkadaş et! Diye yalvarıp

yakardığım yıllarda, bir gece rüyâmda:

– Seni bir velîye arkadaş edeceğiz! Dediler.

– O velî nerede? diye sordum.

Bu rüyâdan sonra, üst üste iki gece:

– Aradığın adam Rum diyarındandır! Dediler.

Bir hayli zaman aradım; fakat onu bulamadım!

Sonra bana:

-– Daha bulacağın zaman gelmedi! İşler vakitlerine

SELECİ ŞEYH VE ŞANSLI HIRSIZ

Hazreti Şems’in ilk şeyhi Şeyh Ebubekir Sellebaf (Seleci), selecilik

yaptığı için ona Seleci Şeyh derlermiş.

Şeyh Ebubekir Sellebaf Hazretlerinde öyle bir tevhid zevki

öyle bir vahdet şevki varmış ki, o zevk ve şevk içinde hırsızı

uğursuzu bile korur ve kollarmış.

Hazret bir gece, göz ve gönül uyanıklığı içinde zikir fikir

demlerken sokakta bir gürültü patırtı kopmuş.

– Hırsız var!

– Yakalayın!

– Tutun!

– Kaçırmayın! derken, kendi damında bir ayak patırtısı

belirmiş. Sokakta yakayı ele vermeyen hırsız can havliyle

Hazretin damına tırmanmış.

Hırsızın zor onlar yaşadığını ve epey darlandığını gören

Hazret, usulca dama çıkarak, ona:

– Hiç kimsenin bir şeyini alıp çaldın mı? Diye sormuş.

Tehlikeden kaçarken kurtuluşa yakalanan hırsız,

mahcûbiyet içinde:

– Hayır şeyhim! Ambarı yardım, ama hiçbir şey almadım!

Yalanım yok vallah billâh!. Diye kıvranmaya başlayınca, Şeyh

Ebubekir Sellebaf Hazretleri, kendi kavuğunu ve hırkasını çıkarıp

hırsıza uzatarak:

– Madem ki öyle, gey bunları, sıvış buradan! Sırla kendini,

bir daha da böyle yapma! Bırak artık bu hâli, hayde y’allah!.

diyerek hem kendini, hem de başkalarını harâb eden hırsızın

ıslahına zemin hazırlamış.

Hazreti Şems’in “Makâlât” (Konuşmalar)’ını günümüze kazandıran

M. Nuri Gençosman, konuşmalar’ın giriş yazısında

bizim kendi uslûbumuz içinde azıcık romantize ederek verdiğimiz

bu olayı, aslına daha yakın ifadelerle şöyle aktarıyor:

Tebriz taraflarında bir azîz vardı ki, dâima uyanık gönüllüydü,

geceleri uyumazdı.

Gecenin birinde bir hırsızın dama çıkmak için kement attığını

gördü. Adam o sırada, halkın sesini işitince, o tehlikeli

durumda sığınacak bir yer bulamadı; telâş ve korku içinde

kaçmaya çalışıyordu.

Bunu seyreden azîz derviş; mum gibi erimeye başladı: zavallı

hırsızın çektiği korkuyu düşündü. Karanlıkta dama doğru

yürüdü. Başka bir yoldan hırsızın karşısına çıktı:

– Dostum, gitme! dedi: Ben sana yabancı değilim! Yiğitlikte

senin ayağının toprağıyım!

Hemen kavuğunu, sarığını, yanındaki eşyasını yukarıdan

hırsızın eteğine bıraktı, ona çok özürler diledi ve: Haydi çabuk

şimdi buradan kaçıp canını kurtarmaya bak; duman gibi

kendini yok etmeye çalış! dedi.

GÖNÜL AYNASI

Dış görüntülere hiç takılmayan Hazreti Şems, seyyahatlerinden

birinde, bir yerde, güzel yüz tutkunu bir şeyhe

rastladı. Bu Şeyh Efendi cemâl tutkunuydu. Nerde bir güzel

yüzlü birini görse, hayran ve sergerdân ona bakarak, duruma

göre, bazen içinden, bazen de dışından.

Hevâ ve heves için değil;

Şehvetle değil,

Temiz bir gözle bakıyoruz biz sana!

Senin güzel yüzün,

Allah’ın lûtfunun aynasıdır!

Allah’ın lûtfunu görüyoruz biz sende!

Tarzında şiirler mırıldanırdı.

Hazreti Şems, bu Şeyh Efendi’ye:

– Heey!. Dedi, bu ne hâl efendi?

Şeyh Efendi:

– Güzellerin yüzü ayna gibidir! O aynada Mevlâ’yı müşahede

ediyorum ben! Diye cevap verince, Hazreti Şems, biraz

celâllenerek:

-– Madem ki Mevlâyı su ve toprak aynasında görüyorsun,

niçin can ve gönül aynasına bakıp da kendini aramıyorsun?

dedi.

Hazreti Şems böyle söyleyince, o Şeyh Efendi, hemen

anında:

- Eyvallah!. Ederek, eski hâline tövbe etti.
mustafa özdamar kırkkandil yayınevi
http://www.kirkkandil.com